Με αρκετή περίσκεψη και ιδιαίτερο προβληματισμό αναγκάστηκα να «εφεύρω» τον νεολογισμό «βλαχο-φιλελευθερισμός» για να περιγράψω την στρεβλή ψευδο-νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΠΑΣΟΚ.
του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*
Πιστεύω ότι ο όρος περιγράφει με ακρίβεια την όψιμη πολιτική συμπεριφορά του κυβερνώντος κόμματος. Σύμφωνα με το διαδικτυακό λεξικό Βικιπαίδεια, ο όρος «βλάχο-» χρησιμοποιείται κυρίως μεταφορικά για κάποιον… απολίτιστο, αμόρφωτο και χωρίς τρόπους.
Η μεταφορική χρήση του όρου επισημαίνει, στην περίπτωση μας, την προσπάθεια εφαρμογής μιας… σειράς οικονομικών μέτρων που εισηγείται επί της αρχής το περίφημο «μνημόνιο» και καλείται να τα εξειδικεύσει και να τα εφαρμόσει μια κυβέρνηση τα στελέχη της οποίας ούτε τα κατανοούν και ούτε τα πιστεύουν.
Για του λόγου το αληθές, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβούλιου του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη (20/3/10) τόνιζε:
«Γι’ αυτό και πήραμε αποφάσεις, που δεν θα λαμβάναμε ποτέ σε ομαλές συνθήκες, γιατί δεν ανταποκρίνονται στη δική μας πολιτική και ιδεολογική φυσιογνωμία, αλλά ζούμε σε εμπόλεμη κατάσταση.»
Βεβαίως ο αφελής ακροατής θα ερωτούσε: «Και ποιός σας εμπόδισε κε Παπανδρέου να λάβετε αποφάσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης που να ανταποκρίνονται στη δική σας πολιτική και ιδεολογική φυσιογνωμία;» Και θα συνέχιζε: «Μήπως γιατί ο σοσιαλισμός δεν διαθέτει τα κατάλληλα όπλα για να αντιμετωπίσετε τα προβλήματα και έπρεπε να τα δανεισθείτε από τη φιλελεύθερη φαρέτρα;»
Φυσικά, τέτοια παραδοχή ιδεολογικής ανικανότητας και αυτο-απαξίωσης του σοσιαλισμούδεν έχει ματαγίνει! Από τον Πρόεδρο, μάλιστα, της ίδιας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς!
Είναι γεγονός πάντως, πως τα στελέχη του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ καλούνται να λειτουργήσουν σε ένα μη γνώριμο, γι’ αυτούς περιβάλλον…Ένα περιβάλλον που επιβάλλει την μείωση των κρατικών δαπανών, την κατάργηση των διορισμών στο δημόσιο και ψαλίδισμα των κρατικών σπαταλών. Φυσικά, όλα αυτά δεν αποτελούν κάποια φιλελεύθερη (πόσο μάλλον νεοφιλελεύθερη) πολιτική, αλλά κοινή λογική. Τριάντα-έξι χρόνια αδιάλειπτου κρατισμού (με μικρή αλλά φωτεινή εξαίρεση την περίοδο 1991-1993) έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της παρακμής στην χώρα μας, στην οικονομία μας και, το χειρότερο, στην νοοτροπία μας.
Οι «ηττημένοι» του εμφυλίου κέρδισαν κατά κράτος την μάχη της προπαγάνδας μετατρέποντας αργά, αλλά σταθερά την χώρα μας σε ένα απέραντο κολχόζ.
Μια χώρα όπου όλοι οι πολίτες αναζητούν μια θέση στον κρατικό μηχανισμό ή στις ΔΕΚΟ, όπου ο δημόσιος τομέας γιγαντώνεται ασύστολα, όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία και το κέρδος έχουν επικηρυχτεί από ανεπιθύμητες έως εγκληματικές πράξεις.
Μία χώρα όπου το κράτος αποτελεί τον ουσιαστικό ιδιοκτήτη των κατ’ ευφημισμόν ιδιωτικών επιχειρήσεων απομυζώντας λαίμαργα τα κέρδη τους με πλήθος έμμεσων και άμεσων φόρων, με έκτακτες εισφορές, με αδιανόητα υψηλές προκαταβολές φόρων, με έναν διεστραμμένο και διεφθαρμένο φοροεισπρακτικό μηχανισμό και με μια νομοθεσία που ρυθμίζει μέχρι και με το ποιό ωράριο θα λειτουργήσει μια επιχείρηση, πόσους εργαζόμενους θα απολύσει και πότε θα κάνει εκπτώσεις και προσφορές.
Μια χώρα όπου τα συνδικάτα υποκαθιστούν διοικήσεις, όπου συντεχνίες καταλύουν την δημόσια τάξη, όπου συγκροτημένες μειοψηφίες (βλ. ΠΑΜΕ) εκβιάζουν κοινωνικές ομάδες, όπου η καταστροφή της δημόσια περιουσίας στα ΑΕΙ θεωρείται ελευθερία έκφρασης και όπου ακόμη και η κοινή τρομοκρατία αποκτά ηθική νομιμοποίηση μέσω ενός αριστερού προσχηματικού λόγου.
Καλείται, λοιπόν, μια σοσιαλιστική κυβέρνηση να βάλει τάξη σε αυτό το χάος. Να εφαρμόσει, δηλαδή, αυτά που στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο θεωρούνται προφανή. Ακόμη κι εδώ υπάρχει οξύμωρο σχήμα. Η κυβέρνηση που καλείται να μας ξελασπώσει είναι αυτή που επί δεκαετίες εξέθρεψε τις αντιλήψεις και τις νοοτροπίες που μας οδήγησαν ακριβώς σε αυτό τον ξεπεσμό. Η ίδια κυβέρνηση, οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιοι μηχανισμοί.
Τι σόι φιλελευθερισμό ελπίζουμε πως μπορούν να εφαρμόσουν οι «καθηγητές» του κρατισμού; Πως μπορούν να κατανοήσουν τους κανόνες της αγοράς οι «θεωρητικοί» των «προγραμματικών συμβάσεων»; Ποιά μέτρα για την ανάπτυξη να λάβουν οι «κήρυκες» της «ενοχοποίησης του κέρδους»;
Κάθε προσπάθεια τους είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ουδείς ποτέ, ιστορικά, δεν έφερε σε πέρας, με επιτυχία, μια αποστολή στην οποία δεν πιστεύει. Η όποια συμμόρφωση με το «μνημόνιο» θα είναι περιστασιακή και προσωρινή. Αν δεν αρθούν οι αιτίες κατασπατάλησης του δημοσίου πλούτου, αν δεν απελευθερωθεί ουσιαστικά και πολυδιάστατα η αγορά, αν δεν ανατραπούν αρρωστημένες νοοτροπίες δεκαετιών, δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική ανάκαμψη. Ο «βλαχο-φιλελευθερισμός» της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ είναι καταδικασμένος να συναντήσει τον λαϊκίστικο «κοινωνικό(sic) φιλελευθερισμό» της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην κάλαθο των αχρήστων της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας.
Νότια του Βασιλείου της Δανιμαρκίας 