Αν του Ρ. Κίπλινγκ … μια αλήθεια ένα ποίημα μια μετάφραση και μια παρωδία…

Κίπλινγκ ΑΝ

 

Το πρωτοδιάβασα σε μια κάρτα που συνόδευε το δώρο του πατέρα μου στα 12α γενέθλια μου. Λίγο με αφορούσε. Το διάβασα στο γυμνάσιο και μου άνοιξε νέους δρόμους στην σκέψη και στην συμπεριφορά. Με ενέπνευσε.

Προσπάθησα και κατάφερα να αποστηθίσω μερικούς στίχους, φτιάχνοντας μια ομιλία μου (νεαρός δάσκαλος) για τους αδ:. την στοά.

Πάντα πίστευα ότι με αφορά.  

Και πιότερο πόσο με αφορούσε.

Ποιος δεν αναγνωρίζει κομμάτια της ζωής του σε κάποιους στίχους αυτού του υπέροχου ποιήματος.

Διαβάστε το στα Αγγλικά, αλλά και στην υπέροχη μετάφραση του Κ. Βάρναλη… ο οποίος έγραψε και μια καταπληκτική παρωδία, που σήμερα δυστυχώς μας δείχνει την πραγματικότητα.

Η παρωδία, σήμερα στα 55 μου δεν με αφορά…

έχω βρει τον δρόμο μου πατώντας στις «γραμμές του αυθεντικού».

 

If— By Rudyard Kipling

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don’t deal in lies,
Or being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise:

If you can dream—and not make dreams your master;
If you can think—and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build ’em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: ‘Hold on!’

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with Kings—nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And—which is more—you’ll be a Man, my son!

<><><><><><><><>

η μετάφραση του Κ. Βάρναλη.

Αν να κρατάς καλά μπορείς

το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι

τάχουν χαμένα και σ’ εσέ

της ταραχής των ρίχνουν την αιτία.

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς

τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν ο κόσμος

δεν σε πιστεύει κι αν μπορείς

να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.

Να περιμένεις αν μπορείς

δίχως να χάνεις την υπομονή σου.

Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν,

να μην καταδεχθείς ποτέ το ψέμα,

κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ

σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,

μα να μην κάνεις τον καλό

ή τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς,

και να μην είσαι δούλος των ονείρων

αν να στοχάζεσαι μπορείς,

δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,

αν ν’ αντικρίζεις σου βαστά

το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια

κι όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς

τους δυο τυραννικούς απατεώνες,

αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς

όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,

παραλλαγμένη απ’ τους κακούς,

για νάναι για τους άμυαλους παγίδα,

ή συντριμμένα να θωρείς

όσα σου έχουν ρουφήξει τη ζωή σου

και πάλι να ξαναρχινάς

να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.

Αν όσα απόχτησες μπορείς

σ’ ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις

και δίχως φόβο, μονομιάς

κορόνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις

και να τα χάσεις και απ’ αρχής,

ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι

και να μη βγάλεις και μιλιά

ποτέ γι’ αυτόν τον ξαφνικό χαμό σου.

Αν νεύρα και καρδιά μπορείς

και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα

σφίξεις

να σε δουλέψουν ξαναρχής,

κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα

και να κρατιέσαι πάντα ορθός,

όταν δε σούχει τίποτε απομείνει

παρά μονάχα η θέληση,

κράζοντας σ’ όλα αυτά: «ΒΑΣΤΑΤΕ».

Αν με τα πλήθη να μιλάς

μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,

με βασιλιάδες να γυρνάς

δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.

Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί

μπορούνε πια ποτέ να πειράξουν,

όλο τον κόσμο αν αγαπάς,

μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα.

Αν του θυμού σου τις στιγμές

που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,

μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν

την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,

δική σου θάναι τότε η Γη,

μ’ όσα και μ’ ότι απάνω της κι αν έχει

και κάτι ακόμα πιο πολύ:

Άνδρας αληθινός θάσαι παιδί μου.

<><><><><><><><><><><><><>

και η παρωδία του ιδίου

Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη, αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν, 

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων, 

κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις, 

κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις, 

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε 

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις. 

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις 

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο, 

το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις το νικητή, 

μα και τους δυό ξετσίπωτα προδίνεις, 

αν ο τι γράφεις κι ο τι λες, το ξαναλέν κ’ οι άλλοι γι’ αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη, 

αν λόγια κ’ έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον. 

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις, κι αν να πλερώνεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ‘ χεις, 

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν’ αποδίδουν, αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος 

κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»! 

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς τη μέση 

κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν, 

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις και μόνο, 

αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει, 

δικιά σου θά ναι τούτ’ η Γης μ’ όλα τα κάλλη πού χει 

κ’ έξοχος θά σαι Κύριος, 

αλλ’ Άνθρωπος δε θά σαι.

πίνακας του Collier 1891 rudyard kipling